چرا دنیای غرب برای ما اینقدر هزینه می کند؟

راه اندازی یک شبکه ماهواره ای برای پخش فیلم و سریال هزینه بالایی دارد. هزینه خرید امتیاز، خرید تجهیزات، اداره یک مجموعه نیروی انسانی و...

حال چرا دنیای غرب برای ما فارسی زبانان این قدر هزینه می کند؟ آیا ما را دوست دارد و برای ما دل سوزانده؟ مگر چند کشور فارسی زبان در دنیا داریم؟سود  اقتصادی این شبکه ها برای غرب چقدر است؟اگر ما را دوست دارد و برای ما دل می سوزاند، پس چرا ما را تحریم کرده؟ چرا با پیش رفت ما مشکل دارد؟ چرا به هر دری می زند که ما به انرژی هسته ای دست پیدا نکنیم؟

اصلا می توان پذیرفت که غرب با اسلام و مسلمانی سر سازش دارد؟

فکر می کنم نگاهی به گذشته های نه چندان دور بتواند کسانی که خود را به خواب نزده اند بیدار کند. مگر همین چند سال پیش نبود که فاجعه ای انسانی را در دل اروپای شرقی؛ یعنی بوسنی و هرزگوین به راه انداختند؛ فاجعه ای که انسان از یادآوری آن دل آزرده می شود؟ این ها اگر برای مسلمان ها دل می سوزاندند، در بوسنی هرزگوین بر سر جنسیت جنینی که در دل زن مسلمان بود، شرط نمی بستند و زنده زنده شکم زن را نمی دریدند و با جنین انسان فوتبال بازی نمی کردند. اگر مسلمانان را دوست داشتند، مادر و دختر را در مقابل هم نمی کشتند. این ها اگر به مسلمانان علاقه داشتند، هشت هزار نفر را در صربرنیتسا در عرض چند روز نمی کشتند و یک نسل کشی به راه نمی انداختند. این ها اگر علاقهای به مسلمانان داشتند، اجازه نمی دادند به پشتیبانی آنها در میانمار این فجایع به بار بیاید و سر بچه و بزرگ را از تن جدا کنند و انسان ها را زنده زنده در آتش بسوزانند.

ما سه کشور داریم که زبانشان فارسی است. افغانستان با حدود سی میلیون نفر، تاجیکستان با حدود هفت میلیون نفر و ایران با حدود 75 میلیون نفر جمعیت که جمعا حدود صد و دوازده نفر جمعیت می شود. چرا برای این اندازه از جمعیت، این همه برنامه در حال راه اندازی است؟

در سال 73 تنها سه شبکه تلویزیونی فارسی زبان شامل شبکه تلویزیونی منافقین و دو شبکه لس آنجلسی مشغول فعالیت علیه امنیت و فرهنگ مردم کشورمان بودند. در سال 91 این تعداد به 125 شبکه فارسی زبان رسید که از این تعداد 13 شبکه فقط مخصوص پخش سریال و فیلم های سینمایی می باشد.

این ها اگر برای ایران و مردم آن دل می سوزانند، در زمان جنگ خانه هایشان را روی سرشان هوار نمی کردند. اگر مردم ایران برایشان عزیز بودند، حدود سیصد هزار نفر از جوانان و مردان و زنان این مرز و بوم را به خاک و خون نمی کشیدند. باور کنید اگر همین حالا هم احتمال می دادند که می توانند به ایران حمله نظامی کنند، لحظه ای در این تصمیم تردید نمی کردند. از آنجایی که یقین دارند نمی توانند در جنگ نظامی پیروز شوند، این گزینه را انتخاب نمی کنند.